Miłosz Kamil Manasterski (I nagroda) buduje świat przedstawiony na czystej, lirycznej nucie, złamanej pełną czułości drwiną. Szczególnie "Poeci z miasteczka" i "Noce poetów" wzruszają i skłaniają do refleksji, bo czy nie jest przekleństwem piękna choroba tworzenia, a jednocześnie ten zbiorowy portret wybrańców muz jest nieodparcie zabawny, z tajnymi hasłami, piwniczną lożą, sekretną lekturą "Dziennika Bridget Jones", a wreszcie sierocymi tomikami wierszy podrzucanymi przyjaciołom pod choinkę. Manasterski wpisuje strofy w wieczny zegar czasu, świadomy ulotności doznań i przeżyć chce słowem zatrzymać chwilę ("Druga kawa", "Lato na ziemi"), jest uważny, niemal oszczędny w poetyckim obrazowaniu, dba o istotę emocjonalnego przekazu, a nie o naskórkowe efekciarstwo. Jest to już twórczość w pełni dojrzała, posługująca się sprawnie poetyckim instrumentem, naznaczona w sposób istotny osobowością autora.
Komentarze